Drie keer is scheepsrecht
“Jeetje, wat heeft die een haast zeg…” “Ja joh, die heeft een beetje last van Emilialoop.” “Huh?” “Ja, ken je toch wel, van Emilia uit Wijchen. Daar is die hardloopwedstrijd naar vernoemd”. Ik weet niet of u bent wezen kijken maar het was een geweldig succes. En, zoals de organisatie op haar website schreef, een geweldige prestatie voor iedereen die deelnam aan de Emilialoop. Er deden (semi-)professionals aan mee, mensen die ook al aan de start van de NK waren verschenen, maar er waren ook deelnemers die eigenlijk maar pas begonnen waren met hardlopen. Knap! En leuk dat ook zij werden toegejuicht! Je kon beter daar bij de finish staan dan thuis voor de tv hangen in afwachting van dat nu toch wel erg gedateerde songfestival, vind ik persoonlijk.
Maar ik wilde eigenlijk schrijven over Emilia – of liever: over haar kasteel. Want toeval of niet, in een periode van drie weken was het afgelopen weekend alweer de derde keer dat ik in het door Emilia nagelaten huis, het Wijchense kasteel, present was. Eén keer voor het huwelijk van een van mijn kinderen, daarna voor de boekenmarkt en afgelopen zondag voor een toneelstuk. “Als je daar toneel wilt zien, kun je elke maand gratis naar de raadsvergadering”, hoor ik u denken?
Dit was wel een heel ander soort toneel. Afgelopen zondagavond werd namelijk – voor de vijfde en voorlopig laatste keer – een heuse whodunnit opgevoerd: een toneelstuk waarbij je moet achterhalen wie de moordenaar is. Spannend dus, een breinbreker ook en tegelijkertijd pure romantiek, want liefde en dood zitten elkaar bij wijze van spreken op de hielen.
Op het verhaal van dit toneelstuk ga ik verder niet in, het zou flauw zijn om iets te verraden, maar vermeld mag worden dat de spelers goed in hun rol zaten. Het verhaal verdient misschien iets meer vaart, maar ik heb met bewondering gekeken naar het spel en naar het gebruik van de ruimte en de inzet van enkele simpele attributen waarmee snel en effectief verschillende locaties werden gesuggereerd. Als we deze productie vergelijken met de jaarlijkse opvoering van steeds sleetsere kluchten in de ruïne van Batenburg, dan is er maar een conclusie mogelijk: de ruïne is misschien een romantische plek, maar het kasteel staat … als een huis. En dat geldt net zo voor de opvoeringen aldaar!
Meester Prikkebeen